Donderdag 19 september 1996

Drielandenpunt (Europadenkmal) - Dasbourg (14 km)

Even wennen met ca. 17 kg. in de rugzak. Voor het eerst zijn we met 1 auto gegaan, die we na een koele nacht (0º C) op ons oude plekje bij de watervallen van Côo, hebben achtergelaten bij het station in het Luxemburgse grensplaatsje Troisvierges. Geen openbaar vervoer naar het beginpunt, dus noodgedwongen een taxi gebeld. Een rap Waals ratelende dame antwoordde "Oui, je m'habille tout de suite." En binnen 30 minuten reed er een merkwaardig klein, rood autootje voor van het Belgische taxibedrijf 'Troisfrontières' met achter het stuur inderdaad een gesoigneerde dame.

'Dat komt goed uit' dachten wij (denkend aan de naam van het bedrijf), dan hoeven we niet uit te leggen waar we naar toe willen. Maar helaas, van het Drielandenpunt had zij nog nooit gehoord. Geperst tussen 2 enorme rugzakken lukte het gelukkig toch nog met kaart en kompas de juiste route te duiden. De reis duurde een klein half uur, ruim voldoende om ons een diepgaand inzicht te verwerven in de zakelijke, huwelijks- en gezondheidsproblemen van onze chauffeuse en haar echtgenoot. Pas om kwart over 12 gespten wij staande voor het Europa-monument onze rugzakken vast en begonnen aan onze tocht door de soevereine staat Luxemburg.

De eerste etappe stelde niet teleur. Een schitterend en verlaten wandelpad pal naast de Our met uitzicht op rotsformaties aan de Duitse overkant slingert zich af en toe van het riviertje af er om na een vriendelijk heuveltje weer terug te keren. Het weer zit mee en zelfs de zon krijgen wij af en toe te zien. Halverwege een bescheiden lunch (droog zuurbrood met salami), maar wel in de zon en aan het water, vervolgens langs plaatsjes met schilderachtige namen als 'Kalbermillen' en 'Tintesmillen' en dan een niet al te zware klimpartij naar het uitzichtpunt 'Kasselslay'. Tot dusverre lijkt Luxemburg een zacht eitje.

Tegen zessen komen we bij het Duitse plaatsje Dasburg, dat net over de brug en de grens ligt. Bij een tankstation zijn pilsjes en nootjes te verkrijgen; dat lijkt dus geen enkel probleem te worden in Luxemburg. Een klein stukje aan de andere oever teruglopend komen we bij een totaal verlaten camping. We beginnen te vermoeden, dat het seizoen hier vroeg sluit. Op deze eerste dag met volledige bepakking willen we onszelf belonen met een degelijk Duits diner in het dorp. Helaas, het enige restaurant is wel open, maar de scepter blijkt gezwaaid te worden door 2 kinderen van een jaar of 15. Vater und Mutti zijn de hort op. Gelukkig kunnen ze wel een eitje bakken, dat wordt dus een "Ausschmeisser", maar de wijn is lekker en koud. De nacht in de tent overigens ook.
 
 

Vrijdag 20 september 1996

Dasburg - Vianden (26,5 km)

Het begon 's morgens nog goed. Volgens de planning zouden we vandaag Stolzembourg bereiken (20 km). Via de verharde weg en het gehucht Rodershausen, dat uitblonk door de afwezigheid van mensen en winkels, een klein omweggetje wegens een gemiste afslag, komen we nu echt in wat heuvelachtiger terrein terecht. We stijgen 130 meter, dalen 130 meter, stijgen wéér 130 meter en komen zo op het uitzichtpunt "Geislay", dat de doorstane inspanning beloont met een blik in de diepte en de verte.

Luxemburg heeft wel geen hoge bergen, maar het zijn er wel veel. Telkens voert de route vanaf de verharde weg naar de dichtstbijzijnde heuveltop, om vervolgens weer naar de weg af te dalen. Zo kom je toch nog aan vele honderden meters klimmen en dalen. Bij het dorpje Untereisenbach komen we voor het eerst mensen tegen in de kantine van een camping, het zijn uiteraard Nederlanders. Met een klein pizzaatje achter de kiezen, nemen we de weg van de minste weerstand en steken even de Our over om via Duitsland een stukje en een forse klim af te snijden. De nu verlaten grensposten aan weerszijden van het smalle riviertje wekken fantasieën op over hoe grimmig het er hier vlak voor de oorlog uitgezien moet hebben. Via het plaatsje Gemünd komen we weer in Luxemburg terug. Hier herhaalt zich het spel weer van stijgen en dalen van en naar de verharde weg. Uiteindelijk belanden we om 4 uur in het stadje Stolzembourg. De camping hier ziet er niet uit: allemaal verlaten blikken dozen. Er is nog een ander probleem: we blijken niet genoeg geld meer te hebben om de camping en een restaurant te betalen (van creditcards hebben ze hier nog nooit gehoord). We besluiten om de bus naar Vianden te nemen, daar de tenten op de stadscamping op te zetten, ons lekker te verwennen in een restaurant, en 's morgens zonder bagage hier terug te komen om het traject tot Vianden onbepakt te lopen. Er is een bushalte en volgens de tabel moet de bus binnen 10 minuten komen. Maar 3 kwartier later nog steeds geen bus. En niemand die kon vertellen wanneer wel. We besloten de 6,5 kilometer naar Vianden dan maar langs de weg te lopen (een fors extraatje na de reeds afgelegde 20 km). En omdat de zon niet altijd kan schijnen, begon het prompt pijpenstelen te gieten. We passeerden een indrukwekkende waterkrachtcentrale die in een berg leek ingebouwd. Behoorlijk verzopen kwamen we in Vianden aan. Wel een mooi gezicht om in de verte de middeleeuwse burcht in nevelen gehuld te zien.

Tijdens een korte plaspauze van de weergoden zetten we snel de tentjes op en gingen op zoek naar een restaurant. Kennelijk zagen wij er zo vagebondachtig uit, dat we door de gérant van Hotel Victor Hugo naar de achterste tafel naast de plees werden verbannen. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd bleek hier op ruim 70 gulden per persoon te komen.

Nat, koud en plakkerig in een toch nog droge tent en slaapzak, terwijl het regende tot aan de ochtend.
 

Zaterdag 21 september 1996

Vianden - Gilsdorf (Diekirch) (18 km)

Bar koud en nat. Met letterlijk frisse moed er weer tegenaan, na de laatste verkruimelde zonnebloempitboterhammen verorberd te hebben. Op het moment dat we ons onder het afdakje bij de receptie van de camping vandaan wagen, houdt het als bij toverslag op te regenen. De vermoeienis van gisteren lijkt de spieren gestaald te hebben. Eerst grotere, dan kleine asfaltweggetjes, waar de appels voor het oprapen liggen, laten ons toch ruim 200 meter klimmen via de Marxberg (Karl of Groucho?) naar het Kirchboesch een mooie klim over donkere bospaadjes, bijna raken we het spoor bijster. Op de heuvelkam rusten we even uit bij huisje van de heks uit Hans en Grietje, hoewel het ook aan de 7 dwergen zou kunnen toebehoren. Na een scherpe afdaling van 220 meter staan we weer midden in de drukte en de bewoonde wereld. Via Bleesbrück steken we bij Gilsdorf de benedenloop van de Sûre over, hier verlaten we de GR-5 om langs  de oever van de Sûre naar Diekirch te wandelen in de zon, maar een zwarte donderwolk lijkt snel naderbij te komen. Vanaf Diekirch brengt de trein ons na lang wachten in een uur terug naar het station van Troisvierges. Onderweg komen we door het dal van Sûre en langs het kasteel van Bourscheidt. Met de auto rijden we alvast naar wat onze volgende etappeplaats moet worden: Beaufort.

We slapen gratis op een uitgestorven camping, verstoken van alle comfort. Het diner in de Auberge Rustique mocht er overigens zijn. Volgens de gegevens van het GR-boekje zou er hiervandaan een bus naar Diekirch of Gilsdorf moeten vertrekken. Maar volgens de herbergier komen er hier buiten het seizoen geen bussen. Dat gooit onze plannen om morgen het traject tussen Gilsdorf en Beaufort af te leggen flink in de war.
 

Zondag 22 september 1996

Nommern - Larochette (buiten GR)

We besluiten om vandaag wat jeugdsentiment op te halen in het 'oerbos' nabij Nommern. Heel vroeger hebben we hier wild gekampeerd. Ook nu valt het weer niet tegen, een uitgestrekt bos met enorme zeer oude beuken en op diverse plaatsen rotsformaties en 'Schluchten". Helaas is hier wel te zien dat de Grote Storm van 1990 op sommige plaatsen huisgehouden heeft. We gaan nog even een 'wipje doen' bij de grote Champignon aan de andere kant van Nommern en achter de camping "Auf  Kengert" proberen wij de toegang terug te  vinden tot de kloof die hiervandaan rechtstreeks naar Larochette voert.

Een grote teleurstelling: via een nieuw aangelegde boomgaard komen we bij wat eens een diep gelegen, steil afdalende kloof leek te zijn. Van de vroegere, schilderachtige romantiek is niets meer over. De dikke hoge bomen zijn grotendeels verdwenen (omgewaaid? gerooid?) en het ziet er naar uit dat men dit eens zo woeste gebied bouwrijp gaat maken. Doodzonde! Het stadje Larochette is echter onaangetast gebleven en uitgestorven op deze zondag buiten het seizoen. Via het meest rechtse van 2 elkaar beconcurrerende kastelen lopen we terug naar de auto.
 

Vrijdag 2 Mei 1997

Gilsdorf - Berdorf (24,6 km)

Voor Ber dus een homerun vandaag. En dat is te merken! Na een korte klim verdwalen we al spoedig in een zeer oude en verlaten steengroeve. Dat wordt klimmen via een steil afgegraven rotswandje om weer in het goede spoor te geraken. Als we het bos uitkomen wachten ons enkele kilometers asfalt naar Eppeldorf. De beschermde kerk (1759) met zijn mooi, ui  hout gesneden barokaltaar en prachtige interieur blijkt zó goed beschermd, dat wij hem niet van binnen kunnen bewonderen.

Dus verder door een bosrijk gebied naar het ons bekende Beaufort met zijn indrukwekkende, maar vreemd genoeg in een dal gelegen kasteel. Tijd voor cola met appeltaart en slagroom op het terras van een auberge. Na het kasteel van buiten bewonderd en gefotografeerd te hebben maken we een schitterende wandeling door dalen en langs beken naar het bekende "Müllerthal" met helaas een stukje asfalt tot Grundhof, in het hart van Klein-Zwitserland. De naam van dit berg-Madurodam wordt al gauw aannemelijk gemaakt door vele alpinisten-in-spé die aan de kale rotswanden bungelen.

Door Schluchten en kloven bereiken we eindelijk Berdorf, waar onze tenten al wachten.
 

Zaterdag 3 Mei 1997

Berdorf - Moersdorf (25 km)

Vanaf onze camping "Belle Vue 2000" (met een mooie vooruitziende blik dus) direct het veld over, het bos in. Afdalen in een kloof tot een grot met de treurige naam Pileschkummer en even later een grotere soortgenoot Houllay geheten. In het plafond hiervan zijn vele cirkelvormige uitsparingen van één tot anderhalve meter doorsnee. Vermoedelijk een Luxemburgse variant van de Engelse graancirkels en dus van buitenaardse oorsprong. Een meer prozaïsche verklaring schijnt het uithakken van molenstenen in het verleden te zijn. Via de Perekop en de Teufelsslucht komen we bij de afdaling naar de stad Echternach. Hier is het spoor met de grootste moeite terug te vinden: aan de oever van de Sûre is na een onderbreking van enkele kilometers dwars door de stad de gele stip opeens vervangen door een gele streep. Even later stijgen wij om bovenlangs de loop van de rivier te blijven volgen tot Rosport, waar we afdalen om na het nuttigen van een cola weer opnieuw te klimmen naar het Mariabedevaartsoord Girsterklaus. Het gewijde water uit een bron smaakt er niet minder om en hierdoor gesterkt dalen we af in het dal van de Ginstergriecht. Ook zonder de betekenis van dit woord te kennen doet dit riviertje zijn naam vast eer aan, want opeens lopen we vast op een veld gerooide bomen. Hier volgt weer het bekende klim- en klauterwerk, dit keer gelukkig zonder de weg kwijt te raken, want na nog een forse klim en dito afdaling komen we aan het eindpunt van deze etappe: Moersdorf.
 

Zondag 4 Mei 1997

Moersdorf - Grevenmacher (19,4 km)

Hoog boven de Sûre zien we in de verte de plaats waar deze zich uitstort in de Moezel, tussen de plaatsjes Wasserbillig (Biliacus voor de Romeinen) aan de Luxemburgse en Oberbillig aan Duitse zijde. We lopen langs uitgestrekte wijngaarden en onder een grote autoweg door, die richting Duitsland gaat, om die even later weer bovenlangs over een viaduct te kruisen. Even later moeten wij linksaf de asfaltweg verlaten, maar waarschijnlijk hebben de bewoners van het nabijgelegen huis de weg versperd en de tekens verwijderd. Op goed geluk crossen we over een veld om de gele tekens weer heel even terug te vinden. Even later is het al weer mis en geen teken aan de wand laat staan op de bomen te vinden. Het kompas brengt uitkomst; we crossen een heuvelrug over om even later ons van een nauwelijks verantwoorde helling af te laten glijden. Het lukt echter zonder Hals- und Beinbruch. Aan het riviertje vinden we de bewegwijzering terug. Weer klimmen, weer dalen om dan een spoorbaan over te steken. Nog eens klimmen, nog eens dalen: ziedaar Manternach, een heel eind verder van de Moezel af dan ons lief is. Er volgt een saaie klim, alsmaar rechtuit over asfalt, wel een mooie Dolmen midden in het veld. Opnieuw kruisen we de autosnelweg en koersen dan op Grevenmacher aan. De campingbeheerder is een geldwolf, maar we staan wel mooi aan de Moezel. 's Avonds in Duitsland eens tüchtig gegessen tegen Duitse prijzen, die heel wat lager zijn dan in Luxemburg.
 

Maandag 5 Mei 1997

Grevenmacher

De weergoden, die ons de laatste 3 dagen goed gezind waren, laten het afweten. 's Nachts reeds geklapper van tentdoek en eindeloos gedrup. 's Morgens nauwelijks de moeite waard om uit bed te komen: Langs een donkergrijze lucht jagen de wolken, en het regent aan één stuk door.

We hadden vandaag nog een etappe van ca 17 km gepland tot Greiveldange, maar we houden het voor gezien. De autobaan is dichtbij en huis en haard lonken. Greiveldange moet wachten op betere tijden!
 

Zondag 26 April 1998

Greevenmacher - Remich (24.4 km)

De weersvooruitzichten zijn nauwelijks beter dan een jaar geleden; in de regen laten wij de ene auto achter in het dorpje Greiveldange en rijden met de andere naar Greevenmacher. Maar zie: nauwelijks hebben wij langs een heuse kruisweg ons Golgotha beklommen, of de druilregen neemt af en houdt even later geheel op! De verdere dag zijn nog slechts enkele spatjes ons deel.

Over de heuvelrug lopend zien wij beneden ons in een waas de Moezel en haar wijnvelden liggen. Kleine dorpjes luisterend naar namen als Machtum, Ahn en Wormeldange lijken als druppels Moezelwijn op elkaar.

Op verscheidene plaatsen verbinden bruggen de Luxemburgse en Duitse oever. De streek ademt rust (of is het gewoon omdat het zondag is?) en doet ook wel een wat saaie volksaard vermoeden.

Op een geven moment klimmen wij de bergrug over en laten de Moezel even voor wat zij is en komen in het plaatsje Greiveldange aan. Het is nog niet laat en de lucht blijft droog, dus besluiten wij ook de rest van de geplande etappe te voltooien. Even roetsj, roetsj, een paar autootjes verschuiven en via het reeds aan de Romeinen bekende Stadtbredimus komen wij op de camping in Remich aan.
 

Maandag 27 april 1998

Remich - Aspelt (23,2 km)

De hele nacht heeft een druilregen op de tent gedrupt en bij het ontwaken ziet de lucht er zwaar en grauw uit. Echt het soort weer dat dagen blijft hangen. We gaan op pad vanaf de camping, maar al spoedig moet de poncho uit de rugzak worden opgevist. We lopen een beetje kriskras heuvel op, heuvel af, langs onafzienbare wijnvelden. Na het gehucht Wellenstein een stukje door het bos en dan zien wij in de verte een groot beeld dat heersend over de wijnstokken van Wintrange uitziet. Ik houd het op Donar, vanwege de gekruiste bliksemschichten aan zijn staf. Het blijkt echter diens christelijke opponent Sint-Donatius te zijn, die de wijnbouwers moet beschermen tegen donder en bliksem. Langs een rechte trap van 591 treden (omlaag) bereiken wij het plaatsje Wintrange. Even later mogen we natuurlijk weer omhoog. De regen laat het even afweten en wij profiteren hiervan om snel te lunchen. We bevinden ons nu in het uiterste zuidoost hoekje van Luxemburg. Hier takt een ander grote-route pad af richting Eiffel, wij slaan scherp naar het Westen af en vergissen ons prompt in de weg. Gelukkig merken we het snel en klimmen via een tussenwegje snel terug naar onze GR 5. Er volgt nu 3 kilometer asfalt, omzoomd door bloeiende bomen en overgoten door een niet aflatende regen. In het plaatsje Elvange schuilen wij in een bushokje om nog een boterhammetje tot troost te verorberen. Maar het slechte weer laat zich niet vermurwen. Dus in een gietregen verder naar Mondorf-les-Bains, inderdaad een mondaine badplaats met 24 graden warme zwavelbronnen. Bij de gedachte aan een warm bad betreuren we het bijna, dat zulk een vermaak niet onze stijl is! We volgen het beekje de Gander, passeren heel even de Franse grens en gaan ten zuiden van het dorpje Altwies over een nat pad van vette klei verder, tot de GR 5 opeens onderbroken wordt door een autosnelweg in aanleg. Door de aanhoudende regen lijkt het erop, dat hier een kanaal wordt aangelegd! Door middel van een kleine omweg lukt het toch nog droge voeten te houden (voorzover hier nog sprake van is). Moe, nat en koud bereiken wij Aspelt.
 

Vrijdag 1 mei 1998

Aspelt - Burange (11,8 km)

Een wat onsportieve inhaalmanoeuvre aan het eind van de wandelweek.

Op de geplande dag regende het weer intens zodat we toen maar wat verderop zijn begonnen (waar de zon scheen).

We beklimmen een zeer flauw stijgend heuveltje dat naar de sympathieke naam 'Galgenberg' luistert. Toevallig kamperen we dezer dagen ook op een Galgenberg naast het stadje Esch-sur-Alzette. Dit zegt wel iets over dit zo rustig ogende Luxemburgse volkje. Even verder bereiken we het gehucht 'Hellange' waarschijnlijk genoemd naar enkele op de galgenberg in het jaar 1367 opgehangen Hells-Angels, die met gehoornde helmen en gezeten op knetterende zwarte bokken hier de buurt onveilig maakten.

Na meer dan 7 fantasieloze kilometers langs de N13 en met een omtrekkende beweging langs een groot knooppunt van snelwegen bereiken wij Burange, tegenwoordig een vreedzame deelgemeente van Dudelange, maar in de Luxemburgse geschiedenisboekjes beter bekend van de zeer bloedige veldslagen tussen de Boeren en de Doedels, die, nadat de onderlinge vrede getekend was, samen de Hellangers een lesje leerden (in 1367 dus).
(Eigenlijk waren die 7 km. toch niet echt fantasieloos!)

Dinsdag 28 april 1998

Burange - Rumelange (8,6 km)

De beklimming en afdaling van de Gehaansbierg (voor onze geoefende benen niet meer dan een molshoop) vormen de inleiding tot een van Luxemburgs mooiste gebieden: het natuurpark Haard, een gebied waar in het verleden 'dagmijnbouw' werd gepleegd; nu enigszins leeg maar toch met een bijzonder mooie lage vegetatie begroeid.

Door een bos bereiken wij de vallei van het dorpje Tétange; eerst flink omlaag en dan weer...

Over een soort hoogvlakte bereiken we bijna de Luxemburgs-Franse grens bij het stadje Grumelange. Een steile afdaling brengt ons naar de auto en die ons vervolgens naar onze eigen galgenberg bij Esch-sur-Alzette.

(wordt vervolgd)