Wat gisteren gedaald is moet nu weer geklommen. De Franse grenspaal en meteen ook de Franse zon laten zich al gauw zien. Tijd om de korte broek uit de rugzak te halen! Het landschap verandert op slag! Glooiende groene heuvels, veel open ruimte en een Franse boerderij waarvan het erf bezaaid ligt met oude autobanden, plastic zakken, gebruikte olievaten en andere rotzooi. Alleen de plaatsnamen lijken nog Luxemburgs: Escherange, in de oorlog verwoest, modern opgebouwd, mooi gelegen tussen de bloeiende koolzaadvelden. Een flinke boswandeling voert ons naar de vallei van het vroegere mijnbouwplaatsje Algrange, waar wij in de hoogte langswandelen.

Een uitloper van het dal laat ons een flinke klim maken naar een soort hoogvlakte, die wij aan de andere kant afdalen tot aan het stadje Fontoy.

Voor de verandering een warme dag en meteen een steile klim tot een Mariakapel. Daarna een mooi bospad dat de vallei volgt en na een kilometer of 6 bereiken we een viaduct over de snelweg naar Metz. Een afdaling naar het dorp Neufchef en vervolgens een mooie, maar toch wel wat saaie 2 uur durende wandeling rechttoe rechtaan door het "Bois des Allemands" en het nog grotere Forêt Domaniale de Moyeuvre, tot we bij het dorp Rosselange onze vermoeide en vuile voeten kunnen afspoelen in een snelstromende frisse beek. In het dal beland steken wij een grotere weg en een rivier over, komen langs een speelgoed-spoorbaan en -station maar dan op grote schaal.

Nog een laatste klim en we staan in de straten van het stadje Rombas.

Maar waar was de auto ook al weer?
 
 

Wegens Erik's verjaardag gisteren ben ik vanochtend zeer vroeg (half vier) op pad gegaan en kon lekker doorrijden tot Luxemburg alwaar grote file rond 7 uur 's morgens. Langs binnenweggetjes weer op de autoroute richting Metz en om kwart over 8 trof ik op een totaal verlaten en gesloten camping 'du Pérotin' (Moyeuvre-Petite) een zeer slaperige Bert aan die nog moest ontbijten!  Ondertussen vast mijn eigen tentje opgezet. Na wat geritsel met auto's zochten we het oude spoor weer op in het plaatsje Rombas, alwaar ik bemerkte dat mijn wandelschoenen mij reeds vooruitgegaan waren naar het eindpunt van deze dag. Op mijn dagelijkse sloffen heb ik me vandaag dus ingelopen.

Veel kaarsrechte, lange boswegen vandaag. In Ternel slaan we wat frisdrank en gebak in. De Gr voert ons over een klein bruggetje over de 'Autoroute de l"Est' en vervolgens door wouden en velden naar Lorry-lès-Metz.
 
 

Een lange en soms niet erg droge wandeling langs prachtige dorpjes in herfstkleuren getooid, soms boven de Moezel langs. Het voordeel van de herfst is, dat de druiven rijp zijn.

Na Ars-sur-Moselle komen we langs de restanten van een Romeins aquaduct. Dat blijkt nog een heel ingenieuze constructie geweest te zijn.
 

De rest van de dag slaat de regen weer toe. De zoektocht naar de rots waarin de knieafdrukken van st.-Clément zich zouden bevinden leverde niets op.
In het gehucht Gorze kopen we net het laatste stokbrood, dat ons de rest van de dag op de been moet houden.
We klimmen nu weer de heuvels in verlaten zo'n 2 uur later de kaarsrechte bosweg en laten de GR rechts liggen om naar de auto te komen. Die blijkt toch een stuk verder te staan dan gedacht...
 
 

Dit keer de auto maar wat dichter bij de route geparkeerd. Het weer laat ons dit keer niet in de steek. Langs bossen, heuvels en ook mooie doorkijkjes komen we in het vestingplaatsje Prény, alwaar de GR5 ons dwars door het kasteel voert met als beloning een wijds uitzicht over het Moezeldal.

Onderweg naar Vilcey-sur-Trey blijkt inmiddels het jachtseizoen geopend.

Na de vriendelijk ogende burcht van gisteren treffen we vandaag slagvelden uit een latere beschaving.
Inde eerste wereldoorlog kostte elke heuveltop duizenden doden en gewonden aan beide zijden. De loopgraven liggen er nu overwoekerd bij. Maar in de bossen groeit meer prikkeldraad dan brandnetels.

                     
                     loopgraven                                                             Cimétière Militaire de Péteant

Zoveel oorlogsgeweld laat je niet meer los en zet de toon voor de rest van de dag. Wat zwijgzaam volgen we de 5 km lange Tranchée de Mamey (het laatste stukje in een kletterende plensbui).
Het vredige dal van La petite Suisse Lorraine vormt een aangenaam contrast met het voorgaande.
Martincourt vormt het eindpunt voor dit jaar. We besluiten vanaf volgende jaar jaarlijks een hele week uit te trekken omdat de reistijd wel wat lang begint te worden. We nemen afscheid Bert gaat naar huis, ik nog een dagje naar Luxemburg.
 

wordt vervolgd