Vrijdag, 27 april 2001.

Om 11 uur resp. 11.30 zijn we vertrokken vanuit Arnhem, resp. Den Haag. Beide reizen waren niet voor herhaling vatbaar. Veel files en ander oponthoud waren ons deel. In Duitsland bleek de Autobahn vanaf Karlsruhe naar Basel ‘gesperrt’. Meer mededeling dan dit werd niet gedaan. Het resultaat was wel dat het verkeer ca. 2 uur stilstond en niet of nauwelijks ‘bewoog’. Uiteindelijk na veel ergernis kon ik ontsnappen via een afrit en binnendoor over Strassbourg alsnog de weg naar Colmar inslaan. Per GSM meldde Frans ondertussen ook het nodige aan oponthoud. Hij reisde via Brussel, Luxemburg, Nancy, Metz etc. Al naar elkaar toe reizende besloten we ons aanvankelijk plan om door te rijden naar Mittlach te laten varen en elkaar te treffen in Colmar. Frans arriveerde daar om 20.00 uur en ik een uur later. Tot onze troost presenteerde de baas van het campingrestaurant een uitstekende maaltijd. Daarna gekampeerd op de camping met veel verkeerslawaai.

Zaterdag, 28 april 2001.

De planning van de eerste wandeldag viel dus meteen in duigen. In plaats van de beoogde (te) stevige wandeling moesten we nu eerst de tenten opbreken en verplaatsen naar de camping in Mittlach. Op zich was dat wel een hele verbetering. Een mooie camping aan het einde van een doodlopend weggetje in een dal met zoals dat hoort een snelstromende beek daarnaast. Die beek had ruimschoots reden tot ‘ruisen’ want het weer was niet best. Nadat de tenten waren opgezet zijn we toch nog gaan ‘inlopen’. De route liep van Ribeauvillé (waar we vorige jaar zijn geëindigd) tot aan halfweg Bonhomme. Al met al een km. of 10 maar wel met 450 meter klimmen en dat viel zo die eerste dag voor deze twee ‘vijfenvijftigplussers’ niet direct mee (later in de week zullen we 1000 meter klimmen en net doen alsof dat de moeite niet is!). ’s Avonds zijn we wezen eten in Munster. Een keurig restaurant. Beetje poenig. We moesten lang wachten op het eten. Veel rauwkost en daarna een berg onappetijtelijke frieten met vettig vlees. De frieten gingen voor driekwart retour. Der rekening was (te) hoog! De fooi omgekeerd evenredig.

Zondag, 29 april 2001.

Van halfweg Bonhomme naar heel Bonhomme. Probleem: we moesten kiezen voor ofwel een wel heel erg lange wandeling of voor een splitsing in twee dan te korte wandelingen. We kozen uiteindelijk voor de splitsing met het vaste voornemen om de auto’s dezelfde dag nogmaals te verplaatsen indien dat enigszins mogelijk zou zijn. De korte wandeling was kort (te kort!). We kwamen om ca. 3 uur alweer aan bij de auto. Net nadat we hadden besloten om er dan toch nog maar een tweede stuk aan vast te knopen begon het te regenen en allengs harder te regenen en dat hield ook niet meer op. We besloten dus af te zien van het tweede gedeelte en zijn terug gereden naar de camping. In Munster hebben we een eenvoudige pizza gegeten en daarna zijn we terug naar de tenten gegaan. Bij het ruisen van de regen hebben we vervolgens trick-track gespeeld. We houden de stand daarvan bij sinds 1972. De stand is nu 101 tegen 102. Wie het eerste 20 punten voorstaat krijgt een fles echte Remy Martin!! Een van ons beiden zal daartoe waarschijnlijk eerst moeten dementeren.

Ik begon ermee mijn camera te vergeten zodat ik na de eerste 50 meter klimmen weer 50 meter mocht dalen en opnieuw mocht klimmen. Daarna volgde de eerste echte stevige wandeldag. Ca. 20 km. met behoorlijk wat klimwerk. Eerst door de bekende lange alsmaar stijgende bospaden zon 400 meter omhoog. Daarna een berg uit WOI op. Om deze berg is in die beruchte oorlog intensief gestreden. Overal lag nog prikkeldraad en waren ijzeren puntige staketsels Bovenop de berg waren er loopgraven en een soort van fort. Het oogde al met al middeleeuws primitief, maar het ‘ruimen’ ging toch wel aanzienlijk efficiënter Een stukje de berg af kon het resultaat van al dit mannenwerk worden bewonderd. Daar lag een ruim gevuld oorlogskerkhof.  Vervolgens het meer open terrein in en de tocht langs de Crêtes vervolgd. Langs een aantal steile randen met sneeuw. Verder door een soort van hoogvlakte met veel modder. De tocht was zeer de moeite waard en bracht ons eindelijk buiten de inmiddels wel zeerbekende lange klimmende en dalende bospaden. Deze dag was dus anders en bood veel vergezichten in een prachtig berglandschap.  Geheel volgens plan bereikte we keurig op tijd de Col de la Schlucht. We waren daar een (groot) aantal jaren eerder ook al eens geweest met vrouw en kinderen. Toen hadden we een zeer grote pils gedronken in het café. Nu hebben we een bescheidener pilsje gedronken. Toch echter al te veel, althans voor Frans. Bij vertrek legde Frans het GR-boekje gewoontegetrouw op het dak van de auto waarna we vrolijk wegreden en het boekje derhalve verspeelden. Wij terug. Wij zoeken. Wij vragen en het boekje bleef spoorloos. Lastig! Deze avond hebben we zelf gekookt, d.w.z. 3 kant en klaarmaaltijden au bain marie opgewarmd. Was niet heel bijzonder!
 
 

Dinsdag, 1 mei 2001(1 mei feestdag, in Frankrijk is dan alles dicht).

Weer braaf op tijd opgestaan en braaf op tijd vertrokken. Ook vandaag begon weer met een forse klim vanaf de Col de la Schlucht naar de Honeck. Veel wind vandaag en lage temperaturen; kortom we hebben het knap koud gehad. Vandaag dus helemaal geen zon gezien, de lucht zat potdicht. Ondertussen is het in Nederland prachtig weer. Bij de Honeck geen Kaffee mit Apfelstrudel want de tent was nog gesloten. Na de Honeck volgden nog een stuk of vijf collen, allemaal mooi en allemaal tegenvallend om naar boven te klimmen. Bij elkaar hebben we 6 uur gelopen en ca. 20 km. afgelegd. Ook schatten we dat we minstens 500 meter te hebben geklommen, maar bewijs daarvoor hebben we niet. We hebben immers geen GR-boekje meer! Verder veel sneeuw gezien vandaag een keurig Hollands gezin dat met de SMP dezelfde route loopt als wij (zij het wel aanzienlijk langzamer en om de toppen heen in plaats van er overheen!).  De route op zich was prachtig met vrijwel voortdurend ruime vergezichten. Dat neemt niet weg dat we blij waren in Le Markstein aan te komen. Nu zitten we weer bij de tent de route voor morgen te bestuderen. Het is nog steeds koud. Vandaag hebben we ons tot slot ernstig verbaasd over het suïcidale gedrag van een groot aantal motorrijders. Onvervaard storten deze zich met duizelingwekkende snelheden tussen auto's door de bochten.

Woensdag, 2 mei 2001.

30 km, 500 meter naar boven en 1300 naar beneden dat was de opgave voor vandaag. De route ging van Le Markstein naar Thann. Het weer was prachtig. De route (te) lang. Na een forse aanloop van enkele kilometers hebben we de grand ballon beklommen: in een keer van helemaal beneden naar helemaal boven met heel veel zweten. Daar hebben we een halfuur in de zon gelegen en een foto gemaakt bij het grote Denkmal.  Vervolgens langs skihellingen naar beneden. We zagen af van een toegestane inkorting van het traject en werden beloond met een extra tocht over bosgeitenpaadjes van ca. 5 km. eindigend bij alweer een groot oorlogskerkhof. Vandaag was ook de 1e dag van de staking van de huisartsen in Nederland en zelden heeft een staker zozeer getranspireerd als Frans deze  dag. We hadden verder last van een omweg als gevolg van omgevallen bomen. Uiteindelijk arriveerden we om halfnegen in Thann. Daar hebbeen we een zeer welverdiend en evenzeer geapprecieerd pilsje genoten. Een pizza resp. tarte flambé gegeten en daarna nog een uur terug moeten rijden naar de camping. Tijdens de terugreis doken er ineens drie reeën op in het licht van onze koplamp. Merkwaardig toch terwijl we overdag vrijwel geen wild tegenkomen.
 

Donderdag, 3 mei 2001.

Redelijk weer. Niet zo mooi als gisteren maar wel droog. We hebben uitgeslapen tot wel halfnegen. Daarna oud brood gegeten en de tenten opgebroken. Vervolgens zijn we naar St.Maurice gereden en daar hebben we de tenten weer opgezet. Hier kwam ook een man met een tentdakje, een echte rugzak en een wolfshond staan. Die heeft hier alsmaar gerust. We zij benieuwd of hij er morgen nog is. Nadat de tenten stonden zijn we naar de Col de Hundsruck gereden. Dat viel ontzettend tegen. We hebben er ruim een uur over gedaan. We hebben daar de ene auto gezet en zijn toen doorgereden naar Thann en daar de tweede auto geplaatst en vervolgen weer terug gewandeld. Dat was een wandelingetje van 2 uur en 400 meter omhoog. Stelde dus helemaal niets voor. Het was echter niet mogelijk en langere route te plannen. Die zou dan heel veel langer zijn geworden en daar was onvoldoende tijd en fut voor. Na afloop teruggereden naar de camping. Die is groot en duur maar ook hier zitten we aan een snel stromend beekje. Mark stuurde zojuist nog een SMS bericht. Hij had een 9 voor neurologie. Ik heb hem teruggebeld en gefeliciteerd. We hebben verder vanavond zelf gekookt. Nu is het 21.07. Om 10 uur naar bed en om 6 uur op. Dat is de planning.

Vrijdag, 4 mei 2001.

Van Col de Hundsrück naar Ballon d'Alsace. 23 km.  1000 meter omhoog. Om 6.30 uur opgestaan (aan niemand door vertellen). Om 9.15 liepen we. Weer eerst druilerig, daarna droog maar koud en dat is het zo ongeveer wel gebleven. Veel geklommen in het begin. Prachtige route. Geen mens gezien, alleen oud blafhondje en boerin. Prachtige vergezichten groene dalletjes, wolken beneden en boven ons. Door weiden  in dichte mist gelopen. Daarna geleidelijk aan naar de ballon. Laatste stuk was knap steil en daar lag ook nog wel wat sneeuw. Foto gemaakt bij standbeeld van Jeanne d'Arc. Daarna terug. Rijden kost te veel tijd, maar er is nauwelijks een andere optie. Zitten nu (18.57 uur) weer voor de tent en drinken bier. Nederland houdt nu zijn dodenherdenking. Frans werkt weer want de staking is over (behalve in den Haag. maar daar zit hij nu niet). Ondertussen ben ik nu zeer geïnformeerd geraakt over de noden van de modale huisarts. Die zijn niet mis. Vooral erg arbeidsongeschikt zijn ze; zo heb ik dat begrepen!

Zaterdag, 5 mei 2001.

Onze conditie staat als een dijk. We willen en kunnen zo weer 1000 meter omhoog en ontelbare kilometers verder. Maar de plichten roepen. Er moet weer gedokterd worden en ook het managen vraagt aandacht. Bovendien kunnen de eega’s volstrekt niet langer zonder ons. Kortom, het zit er weer op voor een jaar. Volgend jaar gaan we de Vogezen uit, langs Belfort en Montbéliard en dan de Jura in.

We reden gelijk weg. Bij de camping sloeg Frans linksaf richting Epinal om vervolgens via Nancy en Metz richting België te gaan. Ikzelf sloeg rechtsaf om via Mulhouse naar Freiburg en dan verder via Koblenz te gaan. Al met al heb ik er ruim een uur langer over gereden. Volgende keer dus over België i.p.v. Duitsland en nooit meer op vrijdag.

(wordt vervolgd)