2009 Vercors

20–26 juni 2009 Vercors

St.-Laurent-en-Royans – Châtillon-en-Diois (61 km)

Zaterdag 20 juni

We zijn weer op weg!

Op weg naar het zuiden van Frankrijk; Frans vanuit Den Haag en Ber vanuit Bemmel.

Min of meer bij toeval arriveerden we ongeveer gelijk bij de 2^e pomp in Luxemburg. Zuinig als we van nature zijn tanken we daar nog eens helemaal vol voordat we Frankrijk in gaan. Daarna zijn we ieder weer ons weegs gegaan en ontmoetten we elkaar weer op de oude vertrouwde camping in Til-Chatel. Ondanks dat Ber veel harder rijdt was Frans er toch weer als eerste! De tenten opgezet op het oude plekje (in de rechterhoek) en na ons pilsje naar het restaurant van de camping. We waren de eerste gasten en de bedienende juffrouw –een stevige jongedame- beweerde dat ze ons herkende van vorig jaar. Na het eten een inleidende wandeling gemaakt door koren- en zonnebloemvelden met veel fraai strijklicht van de ondergaande zon. De nacht was koud!

Zondag 21 juni 2009

Gereden van Til-Chatel naar Vassieux-en-Vercors.

De camping die we daar hadden uitgezocht bleek te liggen op 1100 meter hoogte. Het woei er hard, de mistral was koud en al met al was het er weinig uitnodigend. We besloten om een camping in het dal te zoeken en zijn vervolgens naar het lager gelegen stadje Die gereden. Onderweg daarheen pikten we nog 2 lifters op; een voor Frans en een voor Ber. Om misverstand te voorkomen; het waren geen aangename dames, maar 2 jongeheren die 2 dagen op het welbekende Plateau waren gaan zwerven, daar in de mist de mist in zijn gegaan en nu ernstig vermoeid op weg naar huis waren.

Het klimaat in Die was aanzienlijk aangenamer dan in Vassieux hoewel ook hier de mistral behoorlijk tekeer ging. We besloten er te blijven op een keurige

volledig Nederlandse camping waar wij ‘op de bult’ onze tenten mochten proberen op te zetten (proberen, want de grond was bijna louter rots). Nadat we ons hadden geïnstalleerd werden we opgeroepen voor de inburgeringsbijeenkomst. Gezeten aan een nette tafel samen met de andere nieuwkomers van die dag kregen we een welkomstdrankje en daarna werden ons de spelregels van de camping voorgelezen door een mijnheer die wij verder maar de schoolmeester noemden. Een van de regels luidde dat er absoluut niet met stenen naar de kikkers mocht worden gegooid. Paradoxaal genoeg luidde een andere ons voorgelezen regel dat we niet lief voor de poesjes mochten zijn. Hierna in het zonnetje getriktrakt en een oefening gedaan in frustratietolerantie. Daarna in Die (waar het restaurantaanbod erg tegen viel) gegeten bij een soort van Thais restaurant. Frans bestelde dacht hij een loempia en ontving –zoals hij omschrijft- ‘2 pikken van een Groenlander met condoom’. Voor mij was er een waterige salade.

’s Nachts was er veel wind.

Maandag 22 juni, St.-Laurent-en-Royans – Lente, 13 km, 640 m op.

Tijd om aan ’t werk te gaan. Om 7 uur uit de veren en na het gebruikelijke ochtendritueel gereden naar de plek waar we vorig jaar waren geëindigd; een bepaald punt waar de GR de D2 kruist. Het was een (te) lange rit. We moesten weer terug omhoog via de Col du Rousset naar het plateau waarop ook Vassieux ligt en dat is een forse bergpas. We zouden deze Col de komende dagen overigens nog een fiks aantal keren moeten rijden.
Daarna 700 meter omhoog en vervolgens gelopen naar het plaatsje Lente. Na de klim volgde de route voornamelijk bospaden met maar 1x een fraai uitzicht

en verder ook nog een stuk over nieuw aangelegd asfalt; geen route om anderen aan te bevelen. Onderweg ontmoetten we een man te paard met daarbij een border collie. De man zag er uit als een klassieke woudloper met leren hoed, verweerd gelaat, maar wel te paard en wij moesten lopen.
Het was onderweg koud met veel wind. We hebben de hele dag gelopen met trui en jack.
Terug moesten we de genoemde bergpas weer af met de auto. We kwamen daarbij achter een vrachtwagen met paarden die ongeveer 25 km. per uur reed en keurige Frans durfde die niet in te halen. De volgende dag zou hij dat goed maken!
Gegeten bij de Mahgreb en die was beter dan de Thai.

Dinsdag 23 juni, Lente – Teston, 13 km, 334 m op en 334 m af.

Alweer om 7 uur opgestaan. Daarna gelopen van Lente naar een plek tussen Vassieux-en-Vercors en de Col-de-Vassieux. Voor de pietje-preciesen: de auto stond zeshonderd meter verwijderd van het Prehistorisch atelier van de steenhouwer. Het was geen bijzonder zwaar traject; zo’n 350 meter omhoog en idem dito omlaag met daartussen een aantal bultjes van de 3^e categorie of zoiets.

Onderweg passeerden we het verzetmuseum van de Vercors. De wandeling liep –op een gemiddelde hoogte van 1100 meter- eerst door veel bos en daarna over de open velden waar de mistral volledig vrij spel had en het knap koud was. De thermometer gaf plusminus 7 graden aan, maar de gevoelstemperatuur was natuurlijk véééél lager!
Na de wandeling terug naar de camping. D.w.z. weer de bergpas af via tal van haarspeldbochten. Frans wilde zijn zwakke optreden van gisteren goed maken en scheurde als een razende (bijna op 2 wielen) de berg af. Had moeite hem te volgen.
Gegeten bij dezelfde Mahgreb. Valt verder niets over te melden.

Woensdag 24 juni, Teston - Die, 18 km, 476 m. op en 1166 m. af.

Strakblauwe lucht vanmorgen alreeds om 7.00 uur. Om 9.10 uur startten we vlak bij het prehistorische steenhouwersatelier dat ze in het Frans een atelier de taille noemen en dat bij ons –althans bij mij- toch weer heel andere associaties oproept. We begonnen met een gezellige klim van zo’n 250 meter om op de Col-de-Vassieux te komen. Daarna daalden we 800 meter, klommen we er 153 waarna we 98 zakten en er weer 70 omhoog gingen om ons daarna weer 268 meter bergafwaarts te begeven en dat alles over muilezelpaadjes en een afstand van plusminus 18 km. Kortom, het was een geaccidenteerd terrein dat ons ten deel viel. Terwijl we gisteren wandelden bij een temperatuur van 7 graden was het vandaag 28 en was er voor het eerst geen mistral. De uitzichten waren onderweg fantastisch met ruim zicht op berglandschap en pastorale weiden. De grote afdaling waar we wel een beetje tegenop hadden gezien (merkwaardige formulering eigenlijk voor een afdaling) viel best wel mee. Beneden aangekomen kwamen we bij een heerlijk koele beek waar de warme voeten konden

koelen. Vlak voor 18.00 arriveerden we in Die, knap moe, maar zoals dat heet ook zeer voldaan. Zijn daarna gaan eten in Die in een piepklein binnenplaatsje, maar met prima voer en een aangename, slanke bediening.

Donderdag 25 juni, Die – Laval d’Aix 12,5 km, 800 m. op en 600 m af.

Ook nu strak blauw en ook nu om 7 uur uit de tenten. Gelopen van Die naar Laval d’Aix. 800 omhoog en 600 omlaag; je went er aan! Wel een beetje warm; 25 graden in de schaduw, maar de meeste paden liepen in de volle zon, althans wij liepen in die zon. Op dit soort dagen heeft Frans geen sauna nodig, wel veel vocht, heel veel vocht. Eigenlijk hadden we willen doorlopen tot Châtillon, maar dat zou een klim van 1350 meter hebben betekend en dat werd ons te gortig. En aangezien de de route maar op 1 punt kon worden ‘geknipt’ werd het voor vandaag dus een bescheiden traject van slechts 12.5 km. Was wel goed zo na de inspanningen van gisteren. De route ging eerst zo’n 560 meter steil omhoog naar de top van de pas. Daarna door fraai leeg landschap met indrukwekkende bergruggen op de achtergrond. Onderweg nog even gepraat met twee Nederlandse vrouwen die een zwarte jonge hond bij zich hadden. Duidelijk werd dat dit soort van trajecten met deze temperaturen voor een hond niet aan te bevelen zijn. Verstandig dus dat Ber Tristam niet heeft meegenomen. Terug op de camping in Die was het werkelijk bloedheet. We hebben ons teruggetrokken in een soort van open schuur. Frans behandelde ondertussen enig lichamelijk ongemak dat verder geen nadere toelichting verdraagt. Daarna met boek beetje zitten dutten en vervolgens wezen eten op hetzelfde kleine binnenplaatsje. Vanaf vandaag beginnen we met ‘de quote of the day’. Voor vandaag luidt deze ‘vergeet ik weer te kijken!’.

Vrijdag 26 juni 2009, Laval d’Aix – Châtillon-en-Diois, 9 km, 570 op en 577 af.

Vandaag was het ‘verkasdag’. ’s Morgens dus de tenten opgebroken en naar Laval d’Aix gereden. Bij het parkeren gaf Frans aan Ber keurige aanwijzingen, maar had daarbij uitsluitend oog voor links en vergat dat er rechts een ravijntje was waardoor de vakantie bijna voortijdig een andere wending nam.
Daarna het traject gelopen van Laval d’Aix naar Châtillon en Diois. Een bescheiden prestatie. 570 omhoog en 577 omlaag met daartussen slechts 9 kilometertjes. Op het hoogste punt van de wandeling begon het te regenen; dikke, zware, koude druppels en Ber had slechts zijn T-shirtje aan. (?!)

Gelukkig was de regen van korte duur.

Was overigens wel een heel mooi traject met een fraai zicht op het dal waarin Châtillon ligt. Eenmaal daar aangekomen hebben we op een terras met een koel glas bier gememoreerd dat we eindelijk de omleiding van HET plateau hebben volbracht. Heeft ons bijna 5 dagen extra gekost en niet alleen dat, maar ook heel veel extra klimmen, dalen en veel extra kilometers.

Na de wandeling gereden naar dezelfde camping waar we vorig jaar al waren. Dezelfde Nederlandse meneer beheert deze nog steeds. Hij ziet er nog steeds uit als Jeroen, maar ook als Schwarzenegger, en hij vertelde ons dat het restaurant – l’Arbre de Miel’ - waar we vorig jaar met veel genoegen hadden gegeten inmiddels is overgenomen door 2 ‘gelijkgestemde’ dames. Die zijn we gaan opzoeken en we hebben daar ‘regional’ gegeten. Was wel duur. Tijdens het eten rommelde het dreigend in de verte. Bij de wandeling terug naar de camping hadden we sjans; met een grote zwarte hond die helemaal met ons meer naar de camping liep en ons erg aardig vond.
Quote of the day: er woont hier geen hond. Opmerking van Frans terwijl het enig levende wezen in wijde omgeving op dat moment nu juist -u raadt het- onze zwarte hond was.

(Wordt vervolgd.....)